ความรักกับความเมตตา

เนื้อเรื่อง

ความรักกับความเมตตา

เคยมีคนตั้งคำถามว่า “เป็นไปได้ไหมที่จะรักใครสักคนโดยไม่ต้องกลัวว่าจะสูญเสียเขาไป” คำตอบก็คือเป็นไปไม่ได้ เพราะเราไม่เคยเป็นเจ้าของใครแม้แต่ตัวเราเอง ตัวเองเรายังควบคุมไม่ให้แก่ ไม่ให้เจ็บ ไม่ให้ตาย ไม่ได้ แล้วเราจะไปควบคุมคนอื่นหรือชีวิตของเขาได้อย่างไรกัน

ความรัก (ฉันหนุ่มสาว) เป็นความสุขที่เคียงข้างมากับความทุกข์ เป็นความหวานที่อาบด้วยยาพิษ เป็นยาเสพติดที่ยากจะเลิก รสรักนั้นเมื่อได้รู้แล้วก็ยากที่จะลืม เพราะความรักและนิยามอันยิ่งใหญ่ของมัน ได้สร้างวาทกรรมที่ฝังจิตฝังใจ อีกทั้งยังทำให้ผู้ที่ถูกรักสร้างอัตตาอันยิ่งใหญ่ให้กับตัวเอง อย่างเช่น “ฉันเป็นคนที่เขารัก ฉันเป็นผู้ที่ถูกเลือก” ดังนั้นเมื่อความรักดี หัวใจก็จะเบิกบานพองฟู เพราะมันได้มาขยายอัตตา ได้มาเติมเต็มชีวิตและตัวตนของเรา แต่เมื่อไรก็ตามที่ความรักขม ความรู้สึกสูญเสียก็จะใหญ่หลวงสุดที่จะคาดประมาณ

“สักวันเราก็ต้องตายจากกัน” นี่เป็นกรณีการจากที่นุ่มนวลที่สุดแล้ว มาตรแม้นว่าตลอดชีวิตได้พบเจอแต่รักที่ดี สุดท้ายก็ไม่อาจฝืนกฎธรรมชาติได้ เพราะไม่อาจมีสิ่งใดยืนยงได้ตลอดไป ความตาย ความไม่จีรังยั่งยืน จะมาพรากสิ่งที่เรารักที่สุดให้แยกจากกัน

ลองย้อนมาคิดดูว่า เราสามารถทำสิ่งดีๆ เพื่อตัวเองได้ทุกอย่างไหม บางครั้งแม้เราจะรู้ว่าทำแล้วดี เช่น ขยันเรียน เรายังขี้เกียจแล้ว ในเมื่อตัวเองบางครั้งยังทนลำบากเพื่อตัวเองไม่ได้เลย แล้วจะไปคาดหวังให้คนอื่นมาเสียสละ มายอมลำบากเพื่อทำให้เราพอใจทุกๆ เรื่องได้อย่างไร เพราะฉะนั้น ความรักจึงให้ทุกข์ เพราะเราไม่สามารถคาดหวังจากคนที่เรารักว่าเขาจะทำเพื่อเราได้

แต่ความเมตตานั้นต่างออกไป...

สำหรับเรา เรามองว่าความเมตตานั้นเป็นสิ่งที่อยู่สูงกว่าความรัก เพราะความเมตตาไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทนดังเช่นความรัก  ความเมตตานั้นมีแต่เพียงความปรารถนาดีๆ ให้ อยากให้ผู้อื่นได้ดีทั้งที่เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเราเลย และไม่จำเป็นต้องมาตอบแทนอะไรเราเลยก็ได้ ผู้ที่มีความเมตตาให้คนอื่นนั้น เขาไม่ได้คิดอยากให้คนๆ นั้นมารักตอบหรือมาทำอะไรให้ เพียงแค่ได้ช่วยเหลือ ได้ปราณี จิตใจก็มีความอิ่มเอิบแล้ว

ความรัก เป็นบ่อเกิดของความเมตตาก็จริงอยู่ แต่เมตตาที่ให้นั้นจำกัดอยู่มาก

ความรักที่มาก่อนความเมตตานั้น จะจำกัดอยู่เฉพาะคนที่เรารักเท่านั้น ถ้าหากไม่รักก็ไม่เมตตา

บางคนอาจไม่เมตตาต่อผู้อื่น แต่กับคนที่ตัวเองรักแล้วยอมทุ่มให้สุดตัว ทุกสิ่งทุกอย่าง อย่างนี้เรียกว่าความรักบงการความเมตตาไหม หรืออีกอย่าง อย่าให้เรียกการเสียสละเช่นนี้ว่าความเมตตาเลย ขอเรียกว่าความหลงใหล คลั่งไคล้ และงมงายเสียมากกว่า เพราะขณะที่ให้ ใจก็คิดแต่ว่าเขาเป็นของเรา เขาเป็นแฟนเรา เป็นคนรักของเราเท่านั้น กระแสแห่งความปรารถนาดีอาจไม่ได้เจือจานถึงผู้อื่นหรือสัตว์โลกทั่วไปเลย